لذتی به نام طرفداری در فوتبال - گیگابلاگ

کمتر خانواده ای در جهان وجود دارد که یکی دو تا از اعضای آن هوادار تیم های فوتبال نباشند. این هواداری نه ارتباطی به ژنتیک افراد دارد و نه نحوه تربیت و صندلی خانوادگی آن ها. ممکن است دو تا برادر را ببینید که هر کدام سلیقه های مشترک فراوانی دارند اما بحث فوتبال که می گردد هر کدامشان هوادار تیم محبوب خودشان می شوند. شاید تا به حال کسی هوادارهای فوتبال را اینطور دسته بندی نکرده باشد؛ این که چطور می گردد یکی می گردد هوادار تیفوسی و آن یکی فقط هوادار تیمی می گردد که همواره برنده است. چند خط زیر به شما یاری می نماید تا خودتان را توی یکی از این دسته ها ببینید و شاید هم ترغیب شوید تا صندلی واقعی خودتان را در جهانی هواداری از فوتبال پیدا کنید؛

بردن و دیگر هیچ

برخی از ماها هوادار تیمی هستیم که همواره برنده باشد. البته این در جهانی فوتبال تقریبا غیر ممکن است اما می توانیم تیمی را انتخاب کنیم که به این ایده آل مان نزدیک باشد. مثلا هواداران بایرن مونیخ تقریبا خیال شان راحت است که توی لیگ آلمان کسی روی دست آنها بلند نمی گردد. آن ها با خیال راحت بازی های تیم شان را دنبال می نمایند و از این که با اختلاف حداقل 10 امتیاز جام قهرمانی را بالای سر دارند لذت می برند. این تیم ها بر خلاف لیگ داخلی شان وقتی که وارد بازی های بین المللی مثل جام باشگاه ها می شوند دیگر نمی توانند آن یکه تازی را داشته باشند و در این میادین کم و بیش کم می آورند.

فقط دربی را ببر

توی برخی از لیگ ها هم به جای یک تیم بزن بهادر دو تا تیم پیدا می گردد که هر سال قهرمانی را بین خودشان تقسیم می نمایند. مثل لالیگای اسپانیا که دو تا قطب اصلی به نام های بارسلونا و رئال مادرید دارد. وقتی هوادار یکی از این دو تا قطب بشوی درست است که نیم نگاهی به قهرمانی داری اما مهم تر از قهرمانی، بردن بازی دربی است. این دسته از هواداران فوتبال معتقدند همین که حال هواداران تیم حریف ات را بگیری خودش اندازه یک جام ارزش دارد.

عاشقان مکتبی

برخی از آدم ها از مکتب فوتبالی یک باشگاه خوششان می آید و کاری به قهرمان شدن تیم شان ندارند. آن ها عاشق بازی زیبا هستند. آن ها دوست دارند باشگاه به باورهایی که دارد پایبند بماند؛ هر چند گاهی از قهرمان نشدن تیم شان خسته می شوند. برای این که حال این دسته از هواداران را درک کنید با یکی از سینه چاک های باشگاهی مثل آرسنال صحبت کنید تا دست تان بیاید که برای باورهایشان چقدر انرژی گذاشته اند.

این هواداری ذاتی است

برخی از تیم ها هم هوادارانی دارند که انگار این هواداری از اول توی خون شان بوده است. این تیم ها شاید هیچ وقت توی تاریخ باشگاه شان قهرمان نشوند ولی باز هم هواداران خودشان را دارند. لذت هواداری در این تیم ها به آن است که اگر در طول عمر هواداری تان از این باشگاه شانس بیاورید و تیم تان قمرمانی درست و درمانی به دست بیاورد می توانید تا آخر عمر برای بچه ها و حتی نوه هایتان از لحظه لحظه آن قهرمانی داستان های اسطوره ای بسازید و از تیم قهرمانتان دفاع کنید. حسی که مسلما نسلی از هواداران لسترسیتی بعد از قهرمانی دو سال پیش تیم شان کاملا آن را درک می نمایند.

هواداران تیم برنده

عده ای هم هستند که وقتی یک مسابقه فوتبال آغاز می گردد هنوز تصمیمی برای هواداری از یکی از دو طرف نگرفته اند. این دسته از افراد بعد از حدود یک نیمه از بازی کم کم به طرف تیمی که احتمال برنده شدن اش بیشتر است سوق پیدا می نمایند. حتی ممکن است نگاهی به بقیه تماشاگرهای بازی بیندازند و فقط برای کل کل کردن با آن ها هوادار تیم مقابل بشوند.

شما توی کدام دسته اید؟

هر چقدر هم که هواداری شما از تیم تان حرفه ای باشد باز هم تماشاگرهای آتشی تر از شما پیدا می شوند که با هزار و یک دلیل هوادار تیم مقابل هستند. اصلا لذت تماشای فوتبال به همین است. این که همواره حین تماشای فوتبال یک نفر پیدا بگردد و با تو کل کل کند. هیجانی که نود دقیقه طول می کشد و بعد از آن دوباره مثل سایر آدم ها بر می گشت سر رفاقت های خودتان. از من می شنوید این لذت های کوتاه را از دست ندهید.

ابوالفضل ناظمی