مروری بر گفته های مرتضی دلشب پیش از مرگ - گیگابلاگ

به گزارش خبرنگاران، مرتضی دلشب اسفند سال 1325 در تهران به دنیا آمد. او در سال 1346 از هنرستان موسیقی ملی فارغ التحصیل شد، پس از آن در سال 1349 ادامه تحصیلات موسیقی خود را در دانشکده هنرهای زیبا دانشگاه تهران پی گرفت و در سال 1352 مدرک کارشناسی موسیقی را دریافت کرد. او از همان سال به تدریس موسیقی مشغول شد.

دلشب دارای گواهی نامه درجه یک هنری از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی بود.

او سابقه تدریس در مدرسه هنر اداره ارشاد مشهد، دانشگاه علامه طباطبایی مشهد، مرکز موسیقی بین المللی وابسته به مرکز آموزش صدا و سیما، هنرستان صدا و سیما، هنرستان موسیقی دختران و پسران، دانشگاه تربیت معلم، جهاد دانشگاهی دانشکده پزشکی دانشگاه تهران و دانشگاه آزاد اسلامی را داشت و در دوران کاری خود شاگردان زیادی را تربیت نموده بود و در این اواخر در خانه آسایشگاه صبا در خیابان جردن روزها را به سر می برد.

در ادامه گزارشی از مکالمات خبرنگاران با این هنرمند فقید که در دوران حیاتش شکل گرفت را می خوانید:

دوم مهر بود که به بهانه تولد مهدخت مخبر که خود او نیز یک ماه بعد در هفتم آبان درگذشت، به آسایشگاه صبا رفتیم و گپی هم با دلشب زدیم. او فرد خوش برخوردی بود و در آن روز با وجود ناتوانی جسمی خود کمی هم برایمان پیانو نواخت.

دلشب در نقد کار خواننده های لس آنجلسی و تقلب در دنیای امروز هنر گفت: از طرف ماهواره های خارجی به بعضی از خواننده هایی که کار درستی ارائه نمی دهند، یاری می گردد. کسانی هستند که اصلا در ایران نمی خوانند. یکی از خواننده های زن قدیمی را می شناسم که اکنون سن بالایی دارد و مردم نیز او را دنبال می نمایند. اگرچه که اصلا صدای خودش را نمی شنویم و در جوانی هم که صدای بهتری داشت، با اطواری که پدرش به او یاد داده بود، می توانست صحنه را در دست بگیرد و مخاطب را جذب کند. چرا باید هنر به این وضع دچار گردد؟! افراد زیادی را می بینیم که تقلب می نمایند.

او ادامه داد: در اینجا آقایی هست که چون پدرش هنرمند معروفی بوده، وقتی که آهنگ می سازد به او چک سفید امضا می دهند. چنین چیزی غلط است. آهنگ ساختن برای پول نیست. آهنگ ساختن استعدادی می خواهد که در همه کس نیست. آن وقت ایشان روی یک سریال موسیقی را گذاشته که دقیقا متعلق به دوره کلیساست. استفاده های تجاری می نمایند. ما از این مسائل خیلی رنج می کشیم.

دلشب همچنین درباره موسیقی پاپ که خیلی از هنرمندان از وضع آن ناراضی هستند، گفت: من اسمی نمی برم چون نمی خواهم سوءتفاهم گردد. موسیقی پاپ را کسی به این کشور آورد که اصلا چیزی نمی دانست. او آمد و گفت که بهتر است موسیقی پاپ را راه بیندازند و اسم آن را موسیقی جوان گذاشتند. در نهایت اینگونه شد که این موسیقی از دهه 60 به بعد به دلیل سود تجاری که داشت، ماندگار شد. اگر خود رادیو را هم گوش دهید کار خوبی نمی شنوید. پول، زندگی های این افراد را می گرداند. من با تدریس به بچه ها پولی که می توانستم داشته باشم را از دست دادم ولی خوشحالم که نتیجه خوبی برایم داشت. نتیجه این بود که مثلا آقای علی جعفری که ویولن می زند برای من بزرگداشتی می گیرد که بچه های هنرستان در آن شرکت و یاری می نمایند. این برای من بهترین پول و ثروت است که قدر ما را دانستند.

شب بیداری های بدون اجر مانده استاد موسیقی

در ششم آبان سال 1394 نیز یکی از خبرنگاران خبرنگاران، در 69 سالگی این استاد موسیقی در زمان درمان و طی کردن دوران نقاهتش پس از حادثه زمین خوردن و عمل جراحی از ناحیه پا به عیادت او رفت. در همان زمان نیز دلشب علیرغم ناتوانی جسمی خود با نواختن قطعاتی از موسیقی سنتی ایرانی و موسیقی کلاسیک با پیانو لحظات خاصی را برای حضار رقم زد.

او در این ملاقات به یادآوری خاطراتی از فعالیت ها و تدریس در آکادمی ها، دانشگاه و همکاری اش با مرحوم نوری، کامبیز روشن روان و ... در شورای نظارت و ارزشیابی موسیقی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی پرداخت.

این هنرمند همچنین به احوالپرسی های تلفنی و پیامکی دوستان و استادانی همچون سعید شریفیان، بیژن کامکار، مهربانو توفیق، اسفندیار قره باغی و ... اشاره داشت.

دلشب در ادامه از جوانی خود و تدریس در هنرستان های موسیقی دختران و پسران و همچنین از شب بیداری هایش در زمان همکاری با صداوسیما و ماندن در آن سازمان برای کار گفت؛ با چنین سابقه ای و با توجه به اینکه من هیچ تجربه و تخصصی در امور اداری و استخدامی یا بیمه و بازنشستگی نداشتم و تنها کار در امور موسیقی در آن سازمان برایم مهم بود، روزی به خود آمدم که به من گفتند، امکان استخدام شما نیست. در حالی که می توانستند شرایطی را فراهم نمایند که امروز نگران حقوق و بازنشستگی خود نباشم.