همه چیز درباره ناسا - گیگابلاگ

ناسا سرواژه و مخفف اداره ملی هوانوردی و فضایی است که جانشین کمیته رایزنی ملی هوانوردی (Naca)، به عنوان سازمان اصلی فدرال متمرکز بر توسعه فناوری های هوافضا شد. در حالی که ناکا، فناوری های هوانوردی را، هم برای استفاده غیرنظامی و هم نظامی توسعه داده بود، ناسا با هدف خاص خدمت به عنوان یک سازمان غیرنظامی پایه گذاری شد و حتی زمانی که پرتاب موشک های آن طی دوران جنگ سرد به عنوان یک ابزار تبلیغاتی استراتژیک عمل می کرد، در پی استفاده صلح آمیز از فضای بیرونی بود.

در حالی که تاریخ اولیه ناسا تمرکز زیادی بر پروازهای فضایی انسان داشت، ماموریت سازمان فضایی در قرن بیست ویکم پروازهای فضایی انسانی و ماموریت علمی، ایستگاه فضایی بین المللی و برنامه ماه آرتمیس، کاوشگرهای روباتیک در مریخ و تلسکوپ فضایی جیمز وب در فضای عمیق را شامل می گردد.

شروع ناسا

به گفته مایک نویفلد، سرپرست ارشد بخش تاریخ فضایی موزه ملی فضای ایالات متحده، ناسا در سال 1958 پایه گذاری شد و در حالی که بعضی از مسئولیت های ناکا را بر عهده گرفت، از دو واقعیت مهم سیاسی آن موقع زاده شد.

او در مصاحبه ای به ایندیپندنت گفت: ناسا از اسپوتنیک بیرون آمد. شوروی اسپوتنیک را در پاییز 1957 راه اندازی کرد و [از] این احساس که آمریکا عقب مانده است و احتیاج بیشتری به رقابت جویی وجود دارد.

این یکی از محرک های شروع ناسا بود، اما رقابت پشت پرده، میان نیروهای نظامی ایالات متحده هم مهم بود.

دکتر نویفلد گفت: روزنامه های بسیاری درست در همان زمان اعتقاد داشتند که ناسا برای ایجاد برنامه فضایی به وجود آمده است. پیش تر، یک برنامه فضایی وجود داشت، چند برنامه فضایی نظامی. هر کاری را که در سال 1957 و 1958 در فضا انجام دادیم، ارتش، نیروی دریایی یا نیروی هوایی انجام دادند. هیچ سازمان فضایی غیرنظامی وجود نداشت.

پیش از ناسا، کشمکش هایی بر سر دامنه نفوذ و این که کدام شاخه، در نهایت کوشش های پرواز فضایی آمریکا را راهنمایی کند، وجود داشت. به گفته برایان اودوم، مورخ ناسا، در همین حال، رئیس جمهوری دوایت آیزنهاور، مطمئن نبود که نیروی نظامی، نهاد مناسبی برای نهاده شدن در صف اول کوشش های آمریکا در فضا باشد.

دکتر اودوم در مصاحبه ای به ایندیپندنت گفت: آیزنهاور کسی است که واقعا ماهیت ارتش را درک می نماید. آیزنهاور برای جدا نگه داشتن ارتش از مردم، پژوهش و توسعه ارزش قائل بود.

دکتر نویفلد گفت به رغم تردیدهای خود آقای آیزنهاور در خصوص کل پروژه، ناسا به عنوان یک سازمان فضایی غیرنظامی و پروازهای سرنشین دار با پروژه عطارد مطرح شد.

دکتر نویفلد گفت: او بسیار به این مسئله بدبین بود که ما باید فضانورد به فضا بفرستیم. او فکر می کرد که این، یک کار نمایشی است و اساسا به کل ایده اهمیتی نمی داد.

اما او تحت فشار رقابت فضایی و مطالبه مردم و نیرو های نظامی برای داشتن یک برنامه فضایی سرنشین دار، آن گونه که در آن موقع نامیده می شد، نهاده شد.

توسعه پروازهای فضایی انسان

برنامه عطارد ناسا در نهایت موفقیت آمیز بود. این به نخستین پرواز آمریکا به فضا منجر شد، آلن شپرد در 5 مه 1961، و اولین آمریکایی که به دور زمین چرخید، جان گلن در سال 1962. اما ایالات متحده همچنان پشت سر شوروی بود، کیهان نورد آن ها یوری گاگارین، با پرواز مداری خود در 12 آوریل 1961، فضانوردان آمریکایی را در فضا و مدار شکست داده بود.

تحول اساسی زمانی بود که رئیس جمهوری ایالات متحده، جان اف کندی، خاطرنشان کرد که ناسا فضانوردانی را در آنچه که برنامه آپولو [نامیده] شد، به ماه می فرستد. سازمان فضایی، از آنجا، به طور قابل توجهی رشد کرد، هم از نظر تمرکز بر پروازهای فضایی انسانی و هم در تامین بودجه.

دکتر نویفلد به ایندیپندنت گفت: زمانی که کندی تصمیم گرفت که ما باید برای شکست دادن شوروی به سوی فرود انسان ها بر روی ماه برویم، ماموریت ناسا را بسیار توسعه داد. بودجه ناسا بین سال های 1960 و اواسط دهه 60 پنج برابر شد. به علت رقابت بر سر ماه، از یک سازمان یک میلیارد دلاری به یک سازمان 5 میلیارد دلاری تبدیل شد.

حتی پس از اینکه ناسا در دهه 1970 با کاهش بودجه روبرو شد و رئیس جمهوری، ریچارد نیکسون، برنامه آپولو را پس از ماموریت آپولو در سال 1972 لغو کرد، سازمان فضایی به پروازهای فضایی انسان پیشتازانه ادامه داد. برنامه شاتل فضایی و ایستگاه فضایی بین المللی بر پرواز فضایی به مدار زمین تمرکز کردند، اما فضانوردان به پرواز ادامه دادند.

ناسا به عنوان یک سازمان علمی

شایان ذکر است که ناسا تنها یک سازمان فضایی انسانی نبود.

دکتر اودوم به ایندیپندنت گفت: سوی دیگر، کشف علمی است. ایجاد توازن بین پرواز فضایی انسان با اکتشاف های علمی.

او یادآور شد نانسی گریس رومن، ستاره شناس، در سال 1959 به ناسا پیوست تا به نخستین رئیس نجوم ناسا تبدیل گردد و برنامه نجوم سازمان فضایی را از شروع ساخت و دانشمندان و بعلاوه خلبانان و مهندسان را به ناسا آورد.

رومن که در سال 2018 درگذشت، نقش مهمی در ساخت تلسکوپ فضایی هابل داشت و گاهی اوقات به عنوان مادر هابل شناخته می گردد. تلسکوپ فضایی جیمز وب، که به زودی یک سالگی پرتاب خود در 25 دسامبر 2021 را جشن می گیرد، بخشی از این میراث علمی در ناسا است.

اشتباه است اگر فکر کنیم که ناسا، آن گونه که امروز وجود دارد، منحصرا سازمانی با پروازهای فضایی و برنامه های علمی است. به گفته دکتر اودوم، برعکس، کاوش، پژوهش علمی و ماجراجویی انسانی دست به دست هم داده اند. این را می توان در برنامه مریخ ناسا دید، که امروزه شامل ماموریت های رباتیک است، اما ممکن است در دهه 2040 شاهد ماموریت های انسانی باشد.

او گفت: امروز به مریخ نوردهای کیوریاسیتی و پرسویرنس در مریخ فکر کنید. در کدام دسته جا می گیرند؟ این پرواز فضایی سرنشین دار نیست، بلکه در حال ساختن بستری است که روزی کاوش فضایی انسانی بر روی آن بنا خواهد شد.