چگونه می توانیم به فضایی ها آدرس زمین را بدهیم؟ - گیگابلاگ

قطعا دادن نشانی زمین به بیگانگان، سختتر از آدرس دهی با گوگل مپ است. روش های گوناگونی وجود دارد که دانشمندان می توانند از آن ها برای فرستادن راهنمای راستا به فضایی ها استفاده نمایند اما مهم تر از آن، پژوهشگران باید راهی برای فرستادن یک نقشه قابل خواندن به وسیله میهمانان بیگانه ما بیابند، که امری سخت است.

هکتور سوکاس-ناوارو (Héctor Socas-Navarro) پژوهشگر مؤسسه اخترفیزیک جزایر قناری در این باره می گوید: اگر می خواهید به کسی بگویید کجا هستید، باید چند مرجع مشترک داشته باشید که در حالت ایدئال مراجعی ثابت هستند. اما هیچ چیز در کهکشان ثابت نیست.

ستارگان و سیاره ها دائما در جرکت هستند و در یک پایکوبی کیهانی آرام در اطراف یکدیگر می گردند. اما حتی در کهکشان همواره در حال تغییر ما، دانشمندان راه هایی برای فرستادن مکان ما به هر کس دیگری که ممکن است جای دیگری در فضا باشد، ارائه نموده اند.

به گفته مارتین ریس (Martin Rees) اخترشناس سلطنتی بریتانیا، بیشتر مردم می گویند که یک موج رادیویی قوی بفرستید. در حقیقت تابش الکترومغناطیسی که شامل همه طیف ها از نور مرئی گرفته تا امواج رادیویی و فروسرخ می گردد، از نظر تاریخی انتخاب نخست برای فرستادن اطلاعات زمین به کیهان بوده است.

با تنظیم دقیق فرکانس یک موج الکترومغناطیسی، دانشمندان می توانند پیغام های پیچیده را در کدهای باینری ساده بگنجانند و چون امواج الکترومغناطیسی جهت دار هستند، هر موجود بیگانه هوشمندی که چنین سیگنالی را ردیابی کند، به آسانی می تواند راستا آن را تا زمین دنبال کند.

از میان انواع گوناگون امواج الکترومغناطیسی، امواج رادیویی برای چنین ارتباطی رایج تر هستند. به گفته ناسا دلیل این است که فرکانس امواج رادیویی یک شکاف متناسب را در طیف الکترومغناطیسی پر می نماید که با نام چاله آب (Water Hole) شناخته می گردد.

دلیل نام گذاری این است که در این فرکانس بین 1420 و 1720 مگاهرتز، مولکول های هیدروژن و هیدروکسیل (اکسیژن و هیدروژن پیوندی) یعنی دو جزء آب، مانند نوعی عایق صوتی شیمیایی عمل و با جذب ارتعاشات پایین تر و بالاتر، این کانال فرکانسی را تقریبا برای صدای پس زمینه کیهانی باز می نمایند.

بسامدهای بالاتر و پایین تر از حفره آب اما نسبتا پرسروصدا هستند، زیرا ارتعاشات کوانتومی و تشعشعات زیادی به جای مانده از مهبانگ (Big Bang) را دربر می گیرند.

دانشمندان در گذشته از امواج رادیویی برای برقراری ارتباط فرازمینی استفاده می کردند. در سال 1974 میلادی، پژوهشگران یک پیغام فرکانس رادیویی را از تلسکوپ آرسیبو (Arecibo) در پورتوریکو به سمت خوشه ستاره ای M13 با فاصله تقریبا 21000 سال نوری از ما فرستادند.

به منظور جست وجوی هوش فرازمینی (SETI) این پیغام یک نگاره ساده باینری (دودویی) بود که شامل نمایشی از یک مولکول DNA، منظومه شمسی ما و یک شکل یک آدمک چوبی بود. از آن موقع پیغام های رادیویی زیادی به فضا پرتاب گسیل شده است، از جمله سیگنال در سراسر کیهان (Across the Universe) ناسا در سال 2008 که تماما شامل آهنگ گروه موسیقی بیتلز (Beatles) بود.

با این وجود، یکی از مسائل احتمالی امواج رادیویی این است که هنگام حرکت پراکنده یا منبسط می شوند، دقیقا مانند موجی که در آب توسعه می یابد. به گفته آزمایشگاه لینکلن MIT، این یعنی ممکن است تا زمانی که به یک کهکشان دوردست می رسند، برای انتقال پیغامی قابل تشخیص،بیش از حد پراکنده شده باشند.

سوترانا بردیگینا (Svetlana Berdyugina) اخترفیزیکدان مؤسسه فیزیک خورشیدی لایبنیتس در آلمان اشاره می نماید که برای پیغامی مستقیم تر، باید اطلاعات را با استفاده از نور لیزر مرئی پخش کنیم.

یک پیغام هدف گذاری شده و ساخته شده از نور لیزر قطبیده، یا نوری که ارتعاشات آن در یک صفحه روی می دهد، این پتانسیل را دارد که بدون تضعیف، مسافت بسیار دورتری نسبت به یک سیگنال رادیویی بپیماید.

چون امواج نوری سیگنال های فشرده تری دارند، بسیار باریک هستند و دانشمندان باید بتوانند که هنگام فرستادن آن ها از دقت بسیار بالایی استفاده نمایند. به عبارت دیگر، پیش از اینکه بتوانیم راستاهای لیزری را برای موجودات فضایی بفرستیم و به آن ها آدرس بدهیم، باید بدانیم این بیگانگان کجا هستند.

سوکاس-ناوارو گفت: بعضی از دانشمندان رویکرد متفاوتی را برای ارتباط میان ستاره ای پیش گرفته اند. رویکردی که بیشتر شبیه به پیغام در بطری است. مشهورترین این موارد به گفته انجمن سیاره ای، پلاک طلایی پایونیر است که اخترفیزیکدانان کارل سیگان (Carl Sagan) و فرانک دریک (Frank Drake) در سال 1972 همراه کاوشگر پایونیر 10 کردند.

دومین پلاک مشابه، یک سال بعد روی پاینویر 11 نصب شد. روی این پلاک ها، دو شکل انسانی، یک مرد و یک زن، و بعلاوه یک نقشه که راه منظومه شمسی ما را با استفاده از یک سری از 14 علامت کیهانی، تپ اخترها، نشان می دهد.

تپ اخترها (منابع رادیویی تپنده) بقایای بسیار چگال و در حال چرخش ستارگان نوترونی هستند که پرتوهای تابش الکترومغناطیسی از قطب های خود گسیل می نمایند. همان طور که می چرخند، پرتوهای آن ها مانند یک فانوس دریایی به نظر می رسند که گویا چشمک می زند. بردیوگینا گفت: چون تپ اخترها نقطه نادری در کهکشان، مانند مترونوم (ابزار سنجش ریتم در موسیقی؛ نواخت سنج) را نشان می دهند، برای ناوبری کیهانی بسیار سودمند هستند.

این طور که نشریه نیچر گزارش نموده است، ناسا میخواهد از تپ اخترها به عنوان نوعی GPS کیهانی در مأموریت های سرنشین دار آینده به اعماق فضا استفاده کند. با مقدار گیری تغییرات جزئی در رسیدن هر پالس از سه یا چند تپ اختر (پالسار)، یک فضاپیما می تواند موقعیت خود را به روش مثلثاتی در کهکشان پیدا کند.

بر پلاک پایونیر (Pioneer Plaque) هر تپ اختر با خطی که فاصله آن را از زمین نشان می دهد و بعلاوه مجموعه ای از علامت های هاشورمانند برای نشان دادن سرعت چرخش آن تعیین شده است.

پلاک پایونیر فقط یک پیغام در بطری نیست، بلکه یک کپسول زمان هم هست. علائم هاشور روی نقشه تپ اختر مقدار چرخش آن را از دیدگاه زمینی در سال 1972 میلادی نشان می دهد. اما آن تپ اخترهایی که به سرعت می چرخند، در حال کند شدن هستند. در چند صد میلیون سال آینده بعضی از آن ها ممکن است دیگر اصلا نچرخند. این طور که سوکاس-ناوارو اشاره می نماید، یافتن کاوشگر انسان ها به وسیله یک تمدن هوشمند بیگانه، می تواند بسیار بیشتر هم طول بکشد اما باز هم بسیار کمتر از سفر آن ها به زمین خواهد بود.

بنابراین در حالی که راه های بی شماری وجود دارد که انسان ها می توانند فضایی ها را به سوی سیاره ما هدایت نمایند، یکی دیگر از عناصر کلیدی این کاوش، همچنان صبر خواهد بود.

عکس کاور: طرحی گرافیکی از بازدید احتمالی موجودات هوشمند فضایی از زمین با یک بشقاب پرنده

Credit: Getty Images

منبع: Live Science