این هلال آرامش بخش - گیگابلاگ

میثم شوکتیان در گفت و گو با خبرنگاران، اظهار کرد: تقریبا 20 سال پیش که اول دبیرستان بودم دعوت نامه ای از طرف جمعیت هلال احمر استان برای مدارس ابلاغ شد. در این دعوت نامه از بچه ها خواسته بودند اگر مایل به همکاری با هلال احمر و انجام کارهای بشرمحبت آمیز و داوطلبانه از بچه های مشتاق هستند، داوطلب شوند. بر حسب علاقه و شور و حال جوانی که داشتم قبول کردم و این گونه شد که مدرسه واسطه ای شد برای معرفی به جمعیت هلال احمر که ادامه پیدا کرد و ازسال 79 تا به حال تقریبا 20 سال است که با جمعیت هلال احمر همکاری دارم.

این نجاتگر ادامه داد: جمعیت هلال احمر سازمانی داوطلبانه است و تنها کسانی می توانند در آن خدمت نمایند که روحیه امدادگری داشته باشند. نهادی که خوشبختانه تا حدی که امکانات پاسخگو باشد خودش را به روزرسانی نموده و درحال حاضر یکی از ارگان های فعال در امدادرسانی به حادثه دیدگان عمومی چه در سطح تصادفات جاده ای و چه حوادث تخصصی در حوادث کوهستان است .

شوکتیان اعتماد مردم به جمعیت هلال احمر را از اصلی ترین مزایای فعالیت در این جمعیت می داند و می گوید: مردم هر زمان دچار حادثه و آسیب می شوند، به تنها نهادی که فکر می نمایند جمعیت هلال احمر است و از این نهاد انتظار دارند. دید جامعه نسبت به جمعیت هلال احمر بسیار مثبت است. به عنوان امدادگر قدیمی بدون هیچ تردیدی این را می گویم که مردم هرجا علامتی، نشانی و آثاری از هلال احمر ببینند، احساس آرامش می نمایند .این امر در خصوص ما امدادگران هم به همین شکل است. در سال های اول عضویت فقط شور و حال جوانی بود و اینکه می خواستیم با ارگانی بشردوست که در امر کارهای داوطلبانه مشارکت دارد همکاری داشته باشیم، ولی بعد از اینکه به طور جدی وارد این مجموعه شدیم و خدمات انسان محبت آمیز و کمک به همنوع را دیدیم و از این کار به آرامش رسیدیم کاملا به جمعیت وابسته شدیم.

این نجاتگر نخستین مأموریت امدادی را که به یاد دارد این گونه تعریف می نماید: فروردین ماه 1383 در پایگاه جاده ای سه راهی جندالله شیفت بودیم که گزارشی دریافت کردیم مبنی براینکه خودرو خانواده ای که به منطقه تفریحی سرنی رفته بودند در جهت برگشت واژگون شده است. با بچه های پایگاه خودمان را به محل حادثه رساندیم و عملیات امداد انجام شد. چند روز بعد دوباره برای انتقال مصدومان تصادفی به بیمارستان رفتیم که پدر خانواده را در بیمارستان دیدم. دائم از ما تشکر می کرد و می گفت اگر شما نبودید فرزندم را از دست می دادم.

شوکتیان شیرین ترین آن را این گونه تعریف می نماید: زمستان 84 در پایگاه امدادونجات جاده ای قلاجه بودیم، هوا خیلی سرد شده و برف سنگینی آمده بود. یک پراید با سه سرنشین در برف گیر نموده بود. با بچه های راهداری بعد از هل دادن خودرو آن را از برف درآوردیم و راهی جاده کردیم. سرپرست خانواده که یک فرد مسن شصت ساله بود به من گفت یادم باشد برایت درخواست تقدیرنامه کنم. کنجکاو شدم و پرسیدم مگر شما مدیرعامل ما را می شناسید که درخواست تقدیرنامه کنید؟ گفت نه، می خواهم از خدا برایت درخواست تقدیرنامه کنم. این حرف را که زد تمام خستگی آن روز برایم تمام شد.

شوکتیان از یکی از خاطرات تلخ می گوید: هر وقت نتوانی به کسی کمک کنی یک خاطره تلخ است. در بین تمام این خاطرات تلخ اما هیچ وقت سیزدهم فروردین ماه 1396 را فراموش نمی کنم. در پایگاه جاده ای موقت مهدی آباد شیفت بودیم که رئیس اداره عملیات جمعیت استان تماس گرفت و گزارش حادثه سقوط از ارتفاع یک نفر در جاده سد ایلام را داد. به محل حادثه رفتیم، از دور نگاه کردم گفتم خدایا کاش اشتباه کنم اما واقعیت داشت، متأسفانه جنازه پسرخاله خودم بود. مثل این بود که کوه روی سرم ریخت، حتی نمی توانستم راه بروم. با وجود این، فکر کردم من یک امدادگرم و نباید تسلیم شوم. دوستانم پیشنهاد دادند که کاری نکنم اما مخالفت کردم و مثل یک امدادگر کارم را انجام دادم.

شوکتیان توضیح داد: زندگی یک کمک گر با داوطلبی پیوند خورده است، یعنی یک داوطلب تنها یک زمان معین را صرف داوطلبی نمی نماید، من نزدیک 20 سال است که امدادگرم. به طور مثال می گویم حتی در روزهایی که مأمور نیستم هم اگر احساس کنم می توانم در حادثه کمک گر باشم، پیگیر می شوم و در آن حادثه حضور پیدا می کنم.

وی با بیان اینکه داوطلب امدادگر خوب فردی است که آسایش خود را فدای آرامش دیگران کند، گفت: گذشت مهم ترین مولفه یک امدادگر است. یعنی باید در بعضی اوقات از آسایش و تفریح خود گذشت برای دیگری. به طور مثال بسکمک از امدادگران ما سال ها است که لحظه تحویل سال را در پایگاه و جاده حضور دارند، لحظه ای که هر فرد دوست دارد در کنار خانواده خود باشد.

وی در سرانجام گفت وگوی خود تأکید کرد: از مسئولان کشوری می خواهم با حمایت اقتصادی از جمعیت هلال احمر ما را در امدادرسانی بهتر کمک نمایند. زیرا سرمایه واقعی این مجموعه، اعضای داوطلب هستند و مسئولان باید بیشتر به فکر اعضا باشند و تجهیزات و امکانات را در اختیارشان قرار بدهند.