خاستگاه گودزیلا؛ هیولای هولناک ژاپنی چگونه به وجود آمد؟

به گزارش گیگابلاگ، زومیت نوشت: درحالی که در فیلم های تازه، گودزیلا هیولایی خیالی است که با موجودات خیالی دیگر مبارزه می نماید، داستان تولد او ماجرایی متفاوت و وحشتناک را بازگو می نماید.

در سال 1956، فیلم سینمایی گودزیلا: پادشاه هیولاها به عنوان نسخه وارداتی فیلم ژاپنی گودزیلا یا گوجیرا (ゴジラ) اثر سال 1954، در سینماهای ایالات متحده به نمایش عایدی. تعداد اندکی از تماشاگران خارج از ژاپن به درستی دریافتند که فیلم نوعی عزاداری و حاوی پیغام است؛ درحالی که احتمالا بسیاری آن را اثری جدی تلقی نکردند.

افشا شدن تصاویر گلکسی S24 در جهانی واقعی پیش از عرضه!/ عکس

9 سال قبل از آن، در سال 1945 ایالات متحده بمب اورانیومی پسر کوچک (لیتل بوی) و بمب پلوتونیومی مرد چاق (فت من) را به ترتیب روی شهرهای ژاپنی هیروشیما و ناگاساکی منفجر کرد. برآورد شمار دقیق قربانیان سخت است؛ اما بمب ها بیش از 200 هزار نفر را که عمدتا غیرنظامی بودند، سوزاندند و هر دو شهر را با خاک یکسان کردند.

بارش ذرات رادیواکتیو، بازماندگان را گرفتار سرطان و بیماری های دیگر کرد و بچه ها آن ها با نقص های مادرزادی پا به جهان گذاشتند. بازماندگان که به ژاپنی به آن ها هیباکوشا گفته می گردد، تا به امروز وحشت هایی را توصیف می نمایند که فقط خودشان شاهد بوده اند و درک می نمایند.

طرح اولیه گودزیلا ساده است و حتی حاوی عناصر دقیق ترومای ملی یعنی سلاح هسته ای است که فیلم قصد داشت آن را به تصویر بکشد. در این فیلم، انفجار بمب هسته ای هیولایی باستانی یعنی گودزیلا را بیدار می نماید که در اقیانوس خفته است. همان طور که در تریلر فیلم اصلی در یوتیوب دیده می گردد، گودزیلا غول بزرگی از وحشت است که شهری 6 میلیونی را نابود می نماید. از این آشکارتر می توان داستان بمباران هیروشیما و ناگاساکی را به تصویر کشید؟

تماشاگران سینما در ژاپن سالن ها را با گریه ترک می کردند. بااین حال، از نسخه وارداتی ایالات متحده، عناصر اصلی درک معنای نمادین اجتماعی سیاسی گودزیلا حذف شد.

ویلیام تسوتسوی، نویسنده کتاب: گودزیلا در فکر من: پنجاه سال پادشاه هیولاها از سال 2004، می گوید گودزیلا به مقدار بچه ها زمین های بازی هیروشیما بی گناه بود. در فیلم سال 1954، حمله اتمی این موجود را از خواب درون اقیانوس بیدار می نماید. بدن او پوشیده از زخم های زمختی است که بازماندگان انفجارهای هیروشیما و ناگاساکی روی بدن خود داشتند. گودزیلا به عنوان قربانی بمب هسته ای موجودی به شدت زخم خورده، پر از درد و خشمگین است. این درحالی است که شاخص های آشکاری که گودزیلا را با حمله اتمی آمریکا پیوند می زنند، از نسخه وارداتی آمریکا حذف شد.

به باور تسوتسوی، پس از جنگ جهانی دوم، فیلم گودزیلا به عنوان بیانیه سیاسی قوی عمل کرد و تروماها و اضطراب های مردم ژاپن را در دوره ای نشان می داد که به علت اشغال این کشور به وسیله آمریکا در انتها جنگ، سانسور گسترده در ژاپن حکم فرما بود. تسوتسوی می افزاید حملات هسته ای هیروشیما و ناگاساکی نه تنها منبع درد و وحشت بزرگ، بلکه گناه و شرمساری برای جامعه ژاپن بود.

ژاپنی ها نمی توانستند به طور مستقیم احساساتشان را بازگو نمایند؛ درنتیجه به سراغ داستان پردازی رفتند. اما مخاطبان آمریکایی این مفاهیم را درک نکردند. در سال 1956 نیویورک تایمر با لحنی تحقیرآمیز گودزیلا را صرفا مینیاتوری از دایناسور ساخته شده از کفش های لاستیکی ضدآب و ساختمان ها و قطارهای اسباب بازی به ارزش 20 دلار توصیف کرد.

اکنون پس از گذشته چندین دهه از زمان اکران نسخه اصلی گودزیلا و پروژه های سینمایی چند میلیون دلاری برای ساخت نسخه های دیگری از فیلم گودزیلا، معنای اصلی گودزیلا تقریبا برای همه گم شده است.

پس از گودزیلای 1954، فیلم های زیادی با مضمون گودزیلا ساخته شد و در آن ها مضمون اولیه ای که فیلم در پی نشان دادن آن بود، از دست رفت. گودزیلا به هیولایی بزرگ و بدون درک تبدیل شده است که با هیولاهای بزرگ دیگر مبارزه می نماید، شهرها را لگدکوب می نماید، موجب مرگ تصادفی می گردد و تماشاگران را سرگرم می نماید. البته، او همچنان نفس اتمی خود را دارد که یادآور معنای واقعی او است. بااین حال، دنباله های جدیدتر گودزیلا که ژاپن آن ها را ساخته است، مانند گودزیلا منهای یک (نه نسخه های هالیوود)، پادشاه هیولاها را کمی به ترس و وحشت سابق برمی گرداند و او را دوباره به جنگ جهانی دوم متصل می نماید.

در ژاپن (جدا از بینش فیلمسازان مشتاق)، گودزیلا به نماد مثبتی تبدیل شده است. سر و پنجه های او زینت بخش ساختمان سینمای توهو در کابوکیچو توکیو (تصویر فوق) است. گودزیلا بعلاوه مجموعه ای از افتخارات تشریفاتی را از شهرداری محلی دریافت نموده است: شهروندی ژاپن، سفیر گردشگری و حضور روی فرش قرمز. تعیین نیست بازماندگان هیروشیما و ناگاساکی با تماشا این ها، با خود چه فکری می نمایند.