مگس های میوه به جای حرکت دادن چشم ها، شبکیه چشم خود را حرکت می دهند - گیگابلاگ

مگس های میوه در واقع اولین حیواناتی نیستند که از راهبرد حرکت شبکیه استفاده می نمایند. قبلاً عنکبوت هایی پیدا شده بودند که این کار را انجام می دادند.

در ابتدا دانشمندان با استفاده از یک مولکول فلورسنت که به فیبرهای عضلانی متصل می گردد، کشف کردند که مگس های میوه در واقع دارای دو عضله متصل به هر یک از شبکیه چشم خود هستند. این ماهیچه ها، شبکیه را هم به جلو و هم به سمت عقب و هم بالا و پایین حرکت می دهند.

هنگامی که مگس ها متعاقباً در مقابل یک صفحه LED پانوراما با سرهای بی حرکت قرار گرفتند، تعیین شد که آنها شبکیه چشم خود را حرکت می دهند تا الگوهای متحرکی را که روی صفحه نمایش داده می شد دنبال نمایند.

حرکات چشم فقط برای دنبال کردن حرکات مورد استفاده قرار نمی گیرند. هنگامی که ما در حال مشاهده اشیاء ثابت هستیم، چشمان ما همچنان حرکات غیرارادی کوچکی را انجام می دهد که به عنوان میکرو ساکاد شناخته می شوند. این کار باعث می گردد که چشم های ما همچنان آنچه را که به آن نگاه می کنیم زیر نظر بگیرند و به عبارتی فوکوس روی آنها داشته باشند. در غیر این صورت، تصویر درک شده ما از شی آغاز به محو شدن می کرد تا زمانی که تلاشی آگاهانه برای حرکت دادن چشمانمان انجام بدهیم.

هنگامی که مگس ها با صحنه های ثابتی روبرو می شوند، شبکیه چشم آنها نیز حرکات کوچکی شبیه میکروساکاد انجام می دهد. اعتقاد بر این است که همراه با هدفی که میکروساکادها در انسان و سایر حیوانات انجام می دهند، حرکات شبکیه مگس ها نیز ممکن است به بهبود وضوح بینایی آنها یاری کند. در حالی که ما تقریباً 150 میلیون نورون گیرنده نوری در هر چشم داریم، مگس میوه تنها حدود 6000 نورون دارد.

علاوه بر این، شبکیه متحرک حشرات ممکن است به آنها اجازه انجام کاری را بدهد که ما نمی توانیم.

هنگامی که مگس ها روی دستگاهی شبیه تردمیل با شکاف های کوچک در سطح راه رفتن نگه داشته می شدند، شبکیه های آن ها در لحظه عبور از شکاف ها به سمت یکدیگر حرکت می کردند. هنگامی که آزمایش مشابهی روی مگس هایی انجام شد که که شبکیه های آهسته تری داشتند، حشرات در عبور از شکاف ها مشکل پیدا می کردند. این نشان می دهد که مگس های میوه با حرکت جاروبی شبکیه هایشان در کنار هم می توانند فاصله شکاف هایی را که به آنها نزدیک می شوند قضاوت نمایند.

دانشمندان بر این باورند که یافته های آنها حتی ممکن است منجر به درک بهتر اختلالات شناختی انسان گردد که در آن حرکات چشم مختل می گردد، مانند اوتیسم و اسکیزوفرنی.

منبع: نیچر